O nas

Kim jesteśmy

Stowarzyszenie Hospicyjne w Wiśniowej powołaliśmy do życia w sierpniu 2009 roku.

Naszą MISJĄ jest bycie blisko chorego i jego rodziny w sytuacji dramatu ciężkiej choroby, dbanie by mieli poczucie oparcia, nie pozostawali w samotności i niesienie konkretnej pomocy w trudach codzienności.

Obecnie Stowarzyszenie tworzy: 40 członków; na rzecz Stowarzyszenia działa około 600 wolontariuszy: 100 dorosłych i 500 młodzieżowych. Obejmujemy stałą pomocą 40 osób. Nasze mocne filary to LUDZIE.

Więcej o stowarzyszeniu

Nasz Zarząd:

Zarząd tworzą zgrani i bardzo lubiący się ludzie, którzy pragną razem pomagać najbardziej potrzebującym.

Ewa Dudzik-Urbaniak

Prezes zarządu

Jest jedną z pierwszych absolwentek zdrowia publicznego – nowego wówczas kierunku w systemie edukacji medycznej. Współpracowała z Ministerstwem Zdrowia, Centrum Systemów Informacyjnych w Ochronie Zdrowia, Centrum Monitorowania Jakości w Ochronie Zdrowia. Była ekspertem Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), Organizacji Współpracy Międzynarodowej i Rozwoju (OECD). Prowadziła spotkania i projekty krajowe i międzynarodowe.

Matka całego dzieła. Jest założycielką, rdzeniem, osią, centrum naszej wspólnoty. Jak powiedział ks. Janusz Widur podczas 10-lecia Stowarzyszenia: „Pani Ewa jest mamą czwórki dzieci: Pawełka, Marianki, Jasia i najstarszego dziecka o imieniu „Bądźmy Razem” – Stowarzyszenie Hospicyjne w Wiśniowej”.

Umie cieszyć się życiem i być w życiu szczęśliwą i przez to obdarza innych szczęściem.

Cechuje ją wielka odwaga w podejmowaniu największych wyzwań, czasem na granicy szaleństwa. Niezmordowana w dostrzeganiu nowych możliwości.

Posiada wielki dar gromadzenia ludzi wokół tworzenia dobra i harmonijnego inspirowania ich w działaniach. Widzi w ludziach i zdarzeniach zawsze jasną stronę.
Prywatnie jako żona i mama ma umiejętność łączenia życia rodzinnego z działaniem dla dobra ludzi. Włącza rodzinę, męża i dzieci, ale i szeroko otwiera drzwi swojego domu dla spraw ludzi potrzebujących.

Ela Konieczna

Wiceprezes zarządu

To wulkan pozytywnej energii. Jest nauczycielką i koordynuje wolontariat młodzieżowy.

Jej mottem życiowym jest: „Tyle jesteśmy warci, ile możemy pomóc drugiemu człowiekowi”. Jest to jej sposób na życie, także rodzinne. Ze wszystkich sił wypełnia swoją aktywnością każdą naszą akcję.

Prywatnie babcia, która zaraża dynamizmem wnuki: pływa, jeździ z nimi na rowerze.

Stasia Pyzio

Członek zarządu

Jest pedagogiem pasjonatem. Umiejętności i talenty pedagogiczne przenosi na kontakt z podopiecznymi i ich rodzinami: motywuje, podnosi na duchu, perswaduje, znajduje rozwiązanie w najtrudniejszych życiowych problemach.
Angażuje się zawsze na całego, co sprawia, że jej działania są bardzo skuteczne.

Jej charyzmą jest bycie blisko chorego. W tym, co robi, daje się dostrzec motywy pełne empatii i szukania dobra człowieka.
W nasze wspólne działania wnosi dużo wielkiej życiowej mądrości. W organizowaniu pomocy twardo stoi na ziemi, co sprawia, że nie tracimy energii na bujanie w obłokach.

Prywatnie jest żoną, mamą i najszczęśliwszą na świecie babcią.

Ksiądz Janusz Widur

Członek zarządu

Nazywa najlepiej to, co robimy. Z jego inspiracji powstała nazwa Stowarzyszenia i wiodące hasło: „Więcej szczęścia jest w dawaniu niż w braniu”.

Cechuje go niezwykła postawa otwartości, nie stwarzania dystansu. Wszyscy w Stowarzyszeniu – wśród podopiecznych, darczyńców – garną się do niego, chcą doświadczyć zrozumienia i akceptacji. Dzięki jego docenieniu chce się wzrastać, dążyć do rzeczy niemożliwych. Odnosi nasze działania do głębszej duchowości.

Prezentuje jedyny w swoim rodzaju sposób odnoszenia się do drugiego człowieka – w każdym geście, spotkaniu, działaniu widoczny jest ogromny szacunek do innych.

Wnosi wielką roztropność, z nim zawsze podejmujemy każdą decyzję, znajduje salomonowe rozwiązania w najtrudniejszych sprawach, gdy jest dużo różnych możliwości.
Jest dla Zarządu, zespołu i całej społeczności wielkim oparciem.

Pomagamy na co dzień

Czasem robimy rzeczy spektakularne, jak koordynacja zbiórki 10 milionów złotych dla pięcioletniej Marysi chorującej na rdzeniowy zanik mięśni i wysłanie jej w początkach pandemii przy zamkniętym niebie za zgodą Prezydenta samolotem na terapię do Stanów Zjednoczonych. Czasem rzeczy proste, jak zakup najlepszej herbaty ze sklepu dla samotnego pana Stanisława.  

Finansujemy duże i kosztowne potrzeby medyczne chorych/leczenie i rehabilitację neurologiczną dla chorych a także wychodzimy naprzeciw pozamedycznym potrzebom niosąc pomoc finansową, organizacyjną, informacyjną, wsparcie duchowe, a nawet odkrywając i spełniając marzenia.

Odkryliśmy już jak wielką siłę daje BYCIE RAZEM. U nas to nie frazes. Regularnie spotykamy się i wspieramy. W ciągu 16 lat pomagania:

przeprowadziliśmy dwie 10-milionowe zbiórki na najdroższy lek świata ratujący życie dzieciom,
objęliśmy stałą pomocą kilkaset osób refundując kosztowną rehabilitację,
udzieliliśmy kilkuset podopiecznym znacznego wsparcia w życiowych potrzebach.

Neurośrodek budujemy na lata

Teraz budujemy Neurośrodek w Lipniku w Małopolsce. Jest to ogromny projekt, który powstał z dostrzeżenia potrzeb Marysi, Szczepana, Magdy i innych konkretnych ludzi, którym pomagamy od 2009 roku, z ich inspiracji. Jesteśmy blisko tych ludzi.

Każde z nich, by otrzymać choćby częściową potrzebną rehabilitację musi dużo podróżować po całym kraju.

My chcemy, żeby profesjonalny zespół neuroterapeutów i specjalistyczny sprzęt, którego potrzebują, znalazł się pod jednym dachem.

Otworzymy Neurośrodek również dla nowych osób, z innych zakątków Polski.

Koszty powstania Neurośrodka są tak duże, że można powiedzieć wręcz, że porywamy się na rzeczy niemożliwe. Wierzymy, że z Twoją pomocą damy radę, bo to przecież nie pierwsze odważne działanie, którego się podejmujemy!

Poznaj naszych Ambasadorów

Szczepan

Cudem przeżył udar mózgu. Nie mówi, nie chodzi, jest całkowicie sparaliżowany, zależny od pomocy i opieki Mamy. Każdego dnia walczy, by przez neurorehabilitację odzyskać wszystko co stracił.

„Lokomat. Nazwa brzmi jak sprzęt z filmów Marvela???? Jest to zautomatyzowana orteza kończyn dolnych, która umożliwia trening na bieżni z jednoczesnym zachowaniem prawidłowego wzorca chodu w warunkach dynamicznego odciążenia. Pozycja pionowa jest dla mnie jak dla wszystkich pacjentów neurologicznych bezcenna. Poruszanie w tym cudzie techniki bardzo mnie rozluźnia i sprawia, że ruchy są bardziej skoordynowane. Nie widzę na dzień dzisiejszy lepszej formy rehabilitacji dla mnie – a borykam się ze skutkami udaru już pięć lat.

Każdy maraton zaczynamy od kroku a w lokomacie zrobimy ich wiele! Let’s go!”

Marysia

Ma SMA1. Terapia genowa zahamowała postęp okrutnej choroby, jednak niepełnosprawności, które wywołała zbyt późno zdiagnozowana choroba, pozostały. Ciągłe wyjazdy na rehabilitację sprawiają, że jest gościem we własnym domu.

„Marysia ciągle musi korzystać z intensywnej wielospecjalistycznej rehabilitacji. Same tylko ćwiczenia wg metody Voyty Marysia musi wykonywać trzy razy dziennie codziennie. Są jeszcze ćwiczenia wg terapii Bobath, ćwiczenia sensoryczne i zajęcia z neurologopedą. Tylko w ośrodku Nowym Sączu spędzałyśmy cztery dni w tygodniu, jeździmy też do Wrocławia, Łodzi, Lublina – wszędzie jest daleko. Od kiedy jednak Marysia poszła do przedszkola, stało się to mocno utrudnione. Nie sposób połączyć tak intensywnej rehabilitacji, która jej służy, z chodzeniem do przedszkola, które z kolei zapewnia jej rozwój społeczny i kontakt z rówieśnikami. Dlatego z całych sił trzymamy kciuki za to, aby plany Stowarzyszenia powiodły się, bo ośrodek w Lipniku, dużo bliżej naszego miejsca zamieszkania, pozwoliłby łączyć przedszkole (a potem szkołę) z intensywną rehabilitacją. Jeżdżąc tyle z Marysią w różne miejsca wiem jak ważne jest miejsce do odpoczynku między ćwiczeniami i miejsce, gdzie można przygotować posiłek, nakarmić dziecko, zjeść coś. Wiem jak ważne, dla tych którzy przyjeżdżają z daleka, jest mieszkanie. My będąc w Nowym Sączu korzystaliśmy z takiego i 4-5 razy dziennie udawałyśmy się z niego na różne ćwiczenia i zajęcia. Ktoś być może uzna to za przesadę, ale z perspektywy matki dziecka niepełnosprawnego jest to niezwykle istotne. Podobnie zresztą jest winda w piętrowym budynku, równe alejki, brak wysokich krawężników lub plac zabaw z urządzeniami przystosowanymi dla dzieci niepełnosprawnych.”

Magda

Urodziła się jako skrajny wcześniak. Na skutek dziecięcego porażenia mózgowego przez całe życie porusza się na wózku. W ćwiczeniach w robocie do terapii chodu widzi szansę na uzyskanie możliwości chodzenia.

„Za mną już drugi tydzień turnusu rehabilitacyjnego. Jest to dla mnie czas pełnego zaangażowania i ciężkiej pracy, ale przede wszystkim jest on bardzo radosny. Każdego dnia mam kilka godzin zajęć na profesjonalnym sprzęcie rehabilitacyjnym oraz różne ćwiczenia z bardzo miłymi rehabilitantami. Już po tak niedługim czasie widać u mnie poprawę. Stałam się silniejsza, a moje mięśnie rozluźniły się, przez co wiele codziennych czynności potrafię wykonywać sama, bez pomocy innych. Teraz zamierzam skupić się na jeszcze większym wzmocnieniu mięśni oraz rozprostowaniu przykurczy pod kolanami.”

Spełnij marzenie tej trójki i wielu innych osób z niepełnosprawnością neurologiczną – wesprzyj budowę Neurośrodka!

Marzeniem Marysi, Magdy, Szczepana jest móc rehabilitować się kompleksowo w swojej okolicy. Wiedzą, że bez systematycznej wielokierunkowej rehabilitacji nie ma szansy na życie bez bólu, na rozwój sprawności, na samodzielność.

Spełniam marzenia!

Przelew Internetowy

Tradycyjny przelew

Odbiorca:

„BĄDŹMY RAZEM” – Stowarzyszenie Hospicyjne w Wiśniowej
ul. Wiśniowa 1
32-412 Wiśniowa

Numer konta:

62 8602 0000 0008 0026 4750 0001
(Bank Spółdzielczy w Dobczycach)

Tytuł wpłaty:

Neurośrodek

IBAN: PL62860200000008002647500001
Kod SWIFT (BIC): POLUPLPR

Wpłaty w USD

IBAN: PL09860200000000026475000007
Kod SWIFT (BIC): POLUPLPR

Wpłaty w EURO

IBAN: PL36860200000000026475000006
Kod SWIFT (BIC): POLUPLPR

Dołącz do jednej z naszych akcji